Barokowy kościół farny w Poznaniu

Bazylika Kolegiacka Matki Bożej Nieustającej Pomocy, św. Marii Magdaleny i św. Stanisława Biskupa w Poznaniu to naszym zdaniem najpiękniejsza świątynia jaką zwiedzaliśmy w tym mieście.

Barokowy kościół farny w Poznaniu – przepiękny zabytek

Barokowy kościół farny w Poznaniu jest okazały i pełen przepychu. Nie ujmując oczywiście niczego okazałej archikatedrze św. Piotra i Pawła czy innym sakralnym zabytkom miasta nam podobał się najbardziej.

Znajduje się niedaleko Rynku, chociaż trzeba iść do niego w inną stronę niż do Zamku Królewskiego albo też kościoła świętego Antoniego.

Fara poznańska – krótka historia

Od początku powstania miejscem opiekują się ojcowie jezuici, których sprowadził do Poznania biskup Adam Konarski w roku 1570. Budowę obecnej świątyni rozpoczęto w 1651 roku. Niestety wkrótce z powodu najazdu szwedzkiego przerwano wszystko na kilkadziesiąt lat.

Po wznowieniu robót konsekracja odbyła się dopiero w roku 1705 mimo, że nie wszystko już wtedy było dokończone. Pracami kierowali między innymi Bartłomiej Nataniel Wąsowski, Wojciech Przybyłkowicz, Jan Poradowski, Jan Catenazzi (twórca nawy głównej i fasady). Natomiast w latach 1727 – 1732 powstały ołtarz główny i portal – dzieła wybitnego architekta Pompeo Ferrariego.

Niestety nie ominęły fary poznańskiej nieszczęścia i zniszczenia wojenne. Największe z nich dokonały się w czasie II wojny światowej. Dlatego też spora część tego, co możemy podziwiać dzisiaj jest efektem rekonstrukcji.

Papież Benedykt XVI wyniósł obiekt do godności bazyliki mniejszej w roku 2020.

Barokowy kościół farny w Poznaniu – bogactwo baroku

Bogactwo barokowe widać zarówno na zewnątrz jak też i w środku. Różowa fasada zdobiona jest licznymi pilastrami, gzymsami i rzeźbionymi figurami świętych. Dwie wieże z miedzianymi hełmami nie wystają ponad główny budynek świątyni, ale są mniej więcej tej samej wysokości co cały kościół.

Barokowy kościół farny w Poznaniu – architektura i wystrój

Kościół jest długi na 55 metrów, szeroki 34 metry i wysoki 27 merów (28,5 w kopule).

Wnętrze ma trójnawowe z transeptem. Na przecięciu nawy głównej i transeptu ciekawie prezentuje się też iluzoryczna kopuła. Wykonał ją Stanisław Wróblewski w roku 1949. W tym miejscu znajdowała się niegdyś apoteoza Trójcy Świętej.

Ołtarz główny wykonany według projektu Pompeo Ferrari w swojej centralnej części zawiera obraz „Wskrzeszenie Piotrowina przez św. Stanisława biskupa” pędzla Szymona Czechowicza.

Warte wspomnienia są dziewiętnastowieczne organy z 2579 piszczałkami. Najdłuższe mają około 6 metrów. Nawy boczne i galerie nad nimi posiadają sklepienia krzyżowe.

Sztukaterie i kolumny z czerwonego marmuru

Nie można nie wspomnieć sztukaterii, która jest dziełem Jana Bianco. Masywne kolumny (w liczbie szesnastu) pełnią wyłącznie rolę dekoracyjną. Zrobiono je ze sztucznego czerwonego marmuru. Oczywiście jest też mnóstwo figur świętych postaci. Wśród nich czterech ojców Kościoła. Wiele jest też aniołków, boczne ołtarze i przeróżne inne dekoracje.

Piękna polichromia Karola Dankwarta

Patrząc w górę ujrzycie też piękną polichromię Karola Dankwarta z początku XVIII w.

Może zauważycie na sklepieniu nawy głównej sceny z życia świętego Stanisława Biskupa. Natomiast w transepcie artysta uwiecznił po stronie zachodniej świętego Stanisława Kostkę, a po wschodniej świętego Ignacego Loyolę (założyciela jezuitów).

Kaplice boczne i obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy

Wokół głównego budynku powstało również mnóstwo kaplic bocznych. Na szczególną uwagę zasługuje tu kaplica Matki Bożej Nieustającej Pomocy z obrazem koronowanym w roku 1961. Historia kultu cudownego obrazu Matki Boskiej w poznańskiej farze sięga XVII wieku, jednak w XIX wieku obraz zaginął. Natomiast dzisiejszy obraz pochodzi z 1952. Jego autorem jest Władysław Ukleja.