Barokowy kościół farny w Poznaniu

Barokowy kościół farny w Poznaniu – przepiękny zabytek

Barokowy kościół farny w Poznaniu ma oficjalnie bardzo długą nazwę. Mianowicie jest to Bazylika Kolegiacka Matki Bożej Nieustającej Pomocy, św. Marii Magdaleny i św. Stanisława Biskupa. Naszym zdaniem najpiękniejsza świątynia jaką zwiedzaliśmy w tym mieście. Nie ujmując oczywiście niczego okazałej archikatedrze św. Piotra i Pawła czy innym sakralnym zabytkom miasta. Znajduje się niedaleko Rynku, chociaż trzeba iść do niego w inną stronę niż do Zamku Królewskiego albo kościoła świętego Antoniego. Papież Benedykt XVI wyniósł obiekt do godności bazyliki mniejszej w roku 2020.

Krótka historia kościoła

Od początku powstania miejscem opiekują się ojcowie jezuici, których sprowadził do Poznania biskup Adam Konarski w roku 1570. Budowę obecnej świątyni rozpoczęto w 1651 roku. Niestety wkrótce z powodu najazdu szwedzkiego przerwano wszystko na kilkadziesiąt lat. Po wznowieniu robót konsekracja odbyła się dopiero w roku 1705 mimo, że nie wszystko już wtedy było dokończone. Pracami kierowali między innymi Bartłomiej Nataniel Wąsowski, Wojciech Przybyłkowicz, Jan Poradowski, Jan Catenazzi (twórca nawy głównej i fasady). Natomiast w latach 1727 – 1732 powstały ołtarz główny i portal – dzieła wybitnego architekta Pompeo Ferrariego.

Niestety nie ominęły fary poznańskiej nieszczęścia i zniszczenia wojenne. Największe z nich dokonały się w czasie II wojny światowej. Dlatego też spora część tego, co możemy podziwiać dzisiaj jest efektem rekonstrukcji.

Architektura i wystrój

Bogactwo barokowe widać zarówno na zewnątrz jak też i w środku. Różowa fasada zdobiona jest licznymi pilastrami, gzymsami i rzeźbionymi figurami świętych. Dwie wieże z miedzianymi hełmami nie wystają ponad główny budynek świątyni, ale są mniej więcej tej samej wysokości co cały kościół.

Wnętrze jest trójnawowe z transeptem. Patrząc w górę ujrzycie piękne polichromia Karola Dankwarta z początku XVIII w. Może zauważycie sceny z życia świętego Stanisława Biskupa, świętego Stanisława Kostki i świętego Ignacego Loyoli (założyciela jezuitów). Ciekawie prezentuje się też iluzoryczna kopuła. Wykonał ją Stanisław Wróblewski w roku 1949. Nie można nie wspomnieć sztukaterii, którą przygotował Jan Bianco. Masywne kolumny (w liczbie szesnastu) pełnią wyłącznie rolę dekoracyjną. Zrobiono je ze sztucznego czerwonego marmuru. Oczywiście jest też mnóstwo figur świętych postaci, aniołków, boczne ołtarze i przeróżne inne dekoracje.

Wokół głównego budynku powstało również mnóstwo kaplic bocznych. Na szczególną uwagę zasługuje tu kaplica Matki Bożej Nieustającej Pomocy z obrazem koronowanym w roku 1961. Warte wspomnienia są dziewiętnastowieczne organy z 2579 piszczałkami. Najdłuższe mają około 6 metrów.

Kościół jest długi na 55 metrów, szeroki 34 metry i wysoki 27 merów (28,5 w kopule).