Kościół parafialny w Lourdes

Kościół parafialny w Lourdes pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa stoi w centrum miasta, a więc poza terenem wielkiego sanktuarium. Inicjatorem jego budowy był ksiądz Dominik Peyramale, proboszcz z czasów tutejszych objawień Maryjnych. Prace budowlane trwały długo, bo od roku 1875 aż do 1936. Całość reprezentuje styl neoromański. Autorem projektu kościoła N.S.P.J w Lourdes był architekt Eduard Delebarre – Debay, natomiast pracami początkowo kierował Henri Bourgeois.

Nowy kościół parafialny w Lourdes – w miejscu dawnego, romańskiego

Obecny kościół parafialny w Lourdes nie jest tym samym, do którego uczęszczała za życia święta Bernadetta – wizjonerka Matki Bożej. Ksiądz Peyramale przewidując napływ dużej liczby pielgrzymów pomyślał bowiem, że stara świątynia romańska jest zbyt mała, aby pomieścić przybywające do Lourdes coraz większe grupy ludzi. Niestety z tego powodu tysiącletni zabytek pod wezwaniem świętego Piotra został zburzony w roku 1904 (lub 1905). Z niego zachowała się między innymi chrzcielnica (datowana pomiędzy XIII, a XV stuleciem), przy której Bernadetta otrzymała chrzest w roku 1844. Stoi ona obecnie w jednej z bocznych kaplic.

Niektóre elementy wyposażenia owego dawnego budynku sakralnego znalazły swoje miejsce także w muzeum na pobliskim zamku.

Krótka historia budowy kościoła w Lourdes

Dlaczego kościół parafialny w Lourdes powstawał tak długo? W 1877 roku umarł ksiądz Peyramale. Po jego śmierci nastąpiły problemy finansowe. Z tej przyczyny trwała długa prawie dwudziestoletnia przerwa w budowie. W1896 nastąpiło wznowienie prac, które nadzorowali nowy biskup, nowy burmistrz miasta, nowy architekt i również nowy proboszcz.

Od 8 września wierni mogli już uczestniczyć w tutejszych nabożeństwach, mimo, że nie wszystko jeszcze zostało całkowicie ukończone. Dopiero bowiem w roku 1936 skończyła się także budowa dzwonnicy.

Po ustaleniach Soboru Watykańskiego II nastąpiła korekta wyposażenia dostosowana do wymogów nowego sprawowania liturgii. Powstały wówczas jeszcze też nowoczesne witraże i organy.

Kościół parafialny w Lourdes – architektura i wystrój

Trójnawowa świątynia stoi na planie krzyża. Ma długość 56 metrów, szerokość 26 metrów i wysokość 25 metrów. Natomiast wieża wznosi się na 65 metrów. Sklepienie wsparte jest czternastoma marmurowymi kolumnami. W nawach bocznych i w transepcie znajdują się kaplice Matki Bożej z Lourdes, św Bernadety, św. Jakuba, św. Antoniego i jeszcze kilka innych. Wszystko oświetlają ładne witraże.

Ponad nawami bocznymi po obu stronach znajdują się galerie przeznaczone dla niegdysiejszych notabli miasta. Przy wejściu być może zauważycie posągi świętych stworzone przez rzeźbiarza Francois Vilona. Są wśród nich między innymi proboszcz Jan Vianey z Ars sur Formans, święta Genowefa i święta Joanna d`Arc. Ten sam Francois Vilon stworzył również piękny tutejszy tympanon.

Polskie nazwiska w historii kościoła w Lourdes

Ciekawostką dla Polaków będzie fakt, że malowidło ścienne w jednej z bocznych kaplic (Ekstaza Bernadety) wykonał urodzony w Łodzi Stanisław Bender pochodzenia żydowskiego, który wraz z córką Marylą szukał we Francji schronienia podczas hitlerowskich prześladowań holokaustu.

Innym polskim nazwiskiem, jakie pojawia się pod dziełami wypełniającymi tutejszą świątynię jest też Genowefa Pawlak. W 2014 roku ta malarka pracowała przy renowacji obrazu „Po bitwie” Luciena Grosa. Malowidło to oddaje hołd 282 parafianom, którzy zginęli w czasie I wojny światowej.

Foto: własne