Sanktuarium św Jana z Dukli w Dukli

W Kościele Katolickim jest mnóstwo świętych Janów. Dlatego dla określenia każdego z nich używa się albo przydomka, albo nazwiska albo nazwy miejscowości, z której pochodził. Sanktuarium św Jana z Dukli znajduje się w mieście, gdzie ów pobożny zakonnik się urodził.

Kim był święty Jan z Dukli?

Żył w piętnastym stuleciu. Nie znamy jego nazwiska. W młodości obrał życie pustelnicze w grocie na górze Zaśpit niedaleko Krosna. Później wstąpił do zakonu i związał się z ojcami bernardynami. Słynął jako wspaniały kaznodzieja i spowiednik. Posługiwał między innymi we Lwowie, gdzie umarł w opinii świętości w roku 1484. Sanktuarium św Jana z Dukli ma więc już kilkaset lat historii.

Do jego grobu pielgrzymowali na przykład polscy królowie – Jan Kazimierz, Michał Korybut Wiśniowiecki i Jan III Sobieski. Do grona błogosławionych został zaliczony w roku 1733 za czasów papieża Klemensa XII. Proces kanonizacyjny zaczął się w latach czterdziestych dwudziestego wieku i trwał blisko 50 lat.

Dopiero papież Jan Paweł II ogłosił Jana z Dukli świętym w roku 1997. Jest on patronem diecezji przemyskiej. Doczesne szczątki pobożnego bernardyna przywieziono ze Lwowa do Polski (najpierw do Rzeszowa, a później do Dukli) w roku 1974. Spoczywają w tutejszym sanktuarium.

Kościół i klasztor oo bernardynów w Dukli

Obecny kościół p.w. świętego Jana z Dukli stoi na miejscu świątyni drewnianej osiemnastowiecznej. Fundatorem zarówno tego drewnianego kościoła jak też klasztoru został Józef Wandalin Mniszech – właściciel pobliskiego pałacu i jednocześnie całej miejscowości. Natomiast jego syn Jerzy August sponsorował prace przy budowie nowego murowanego. Rozpoczęły się one w roku 1761, a zakończyły w 1777.

Niestety kilkadziesiąt lat później nastąpił wielki pożar. Spaliła się znaczna część zarówno kościoła jak też domu zakonnego. Konieczna była odbudowa, a kształt zabytku jaki zobaczycie obecnie pochodzi z przełomu wieków XIX i XX.

Sanktuarium św Jana z Dukli – architektura i wystrój kościoła bernardynów

Budowla jest trójnawowa z prezbiterium zakończonym półkolistą apsydą. Natomiast na zewnątrz uwagę przyciągają dwie jednakowe wieże przyozdobione barokowymi hełmami.

Wyposażenie wnętrza autorzy przewodników zaliczają do neorenesansowych. Jest rozczłonkowane podwójnymi pilastrami i kolumnami wspierającymi gzyms z belkowaniem. Nawa główna jest otwarta do naw bocznych półkolistymi arkadami. W ołtarzu głównym uwagę przyciąga duży rzeźbiony krucyfiks.

Proszę spojrzeć też na polichromię, której autorem jest Tadeusz Popiel. Trumna ze szczątkami świętego Jana umieszczona została w specjalnej bocznej kaplicy.

Wybierzcie się jeszcze na miejsce pustelni św. Jana czyli wspomnianą wyżej górę Zaśpit, a także na wzgórze Piotruś (728 m.n.p.m.) ze studzienką.

Foto: własne